Γουρνοχαρά

Στις 26 Δεκεμβρίου στην Παλαιοκαρυά και τη Φιλύρα αναβιώνει το έθιμο της γουρνοχαράς. Τα μέλη του  Πολιτιστικού Συλλόγου της Κάτω Παλαιοκαρυάς μαγειρεύουν τηγανιά, αλευριά, τσιγαρίδες, λουκάνικα και γουρουνόπουλο. Ακολουθεί γλέντι με μπόλικο κρασί και τσίπουρο.

Ένα έθιμο το οποίο έρχεται από πολλά χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι της παραδοσιακής κοινωνίας κατά τη δεύτερη και τρίτη μέρα μετά τα Χριστούγεννα, συνδύαζαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου.

Οι οικογένειες έσφαζαν το γουρούνι που εξέτρεφαν μήνες πριν, ώστε με αυτό να κατοχυρώσουν το κρέας για το επόμενο διάστημα (μέχρι και το Πάσχα), την «λίπα» την οποία αποθήκευαν σε δοχεία και χρησιμοποιούσαν ως λάδι στα φαγητά τους, κρέας για παρασκευή λουκάνικων, το δέρμα για παπούτσια «γουρνοτσάρουχα», αλλά και την περιβόητη «αλευριά» την οποία παρασκεύαζαν σε καζάνια με πράσα και τσιγαρίδες (κομματάκια κρέατος με αρκετό λίπος), για τις κρύες μέρες του χειμώνα, δίνοντάς τους ενέργεια.

Για τα παιδιά, χαρά μεγάλη αποτελούσε η γνωστή στους παλαιότερους «φούσκα» δηλ. η ουροδόχος κύστη, την οποία χρησιμοποιούσαν ως μπάλα του ποδοσφαίρου.

Όλο αυτό βέβαια δεν ήταν εύκολο, χρειάζονταν «χέρια» για να νικήσουν το γουρούνι, όπως επίσης στην εκδορά του, το λιάνισμα και την παρασκευή των υπόλοιπων. Έτσι στο τέλος, σπιτικοί και γείτονες, που αποτελούσαν όλοι μαζί το «συνεργείο» της όλης κατάστασης, με την ετοιμασία και της αλευριάς και επί τόπου διοργάνωναν ένα μικρό γλεντάκι με αρκετό φαγοπότι  γι’ αυτό και η ημέρα αυτή καθιερώθηκε ως “γουρουνοχαρά ή γουρνοχαρά”.

Όταν μάλιστα προσκαλούσαν κάποιον την ημέρα αυτή, δεν έλεγαν “έλα να σφάξουμε το γουρούνι”, αλλά “έλα, έχουμε γουρουνοχαρά”.